En zijn dat kleine opzetjes voor ruimtelijke werken…?

Tekenen, tekenen, tekenen…  Heerlijk om zo in het platte vlak mij uit te drukken, met nieuwe lijnen, schaduwen, vormen, betekenissen weer te geven. Voornamelijk monochroom, ook omdat dat past in mijn thematiek; overblijfselen van oorlogs – en ander geweld.

Het weglaten van mensen maakt dat ik meer aan het tekenen ben vanuit het tekenen, hoewel ik soms nog wel een gebouw o.i.d. neerzet. Dat valt direct op omdat het dan weer “iets is”. En dat is niet direct de bedoeling begrijp ik van mijn docent tekenen; wel om te experimenteren en te vertrouwen op mijn tekenvaardigheden. Ik voel me daar redelijk thuis en comfortabel in. De lessen ‘ruimtelijk’ staan nog een beetje ver van mij af. Bij het  bouwen met materialen en voorwerpen moet ik echt leren door de voorwerpen heen te kijken bij het gemaakte sculptuur. Het blijven in mijn observatie  gemakkelijk wc-rolletjes, dozen en flessen, doppen en andere meegenomen voorwerpen en materialen.
Maar bij mijn laatste werkbespreking gebeurde er iets opmerkelijks. Ik ontving van beide docenten een fijne feedback waar ik verder mee kon. Maar op het laatst zie ik mijn docente ruimtelijk kijken naar mijn kleine tekeningen die een beetje aan de kant hingen. Kleine objecten in een donkere achtergrond. Ze keek me aan en zei : ‘zijn dit voorzichtige aanzetjes tot ruimtelijke werken’?
Oei, ruimtelijk….en ik antwoordde ;’Eh….ja dat zou goed kunnen’. Inderdaad vond ik zelf ook dat het een soort objecten waren geworden in die tekeningetjes. Niks geen landschap van puin of een omgeving met stenen, draden en kabels. Maar afgebakende objecten, samengesteld uit verschillende materialen en voorwerpen, uitgedrukt in monochroom grafiet in een zwarte achtergrond.

Thuis in mijn atelier heb ik de tekeningen weer opgehangen om er eens goed naar te kijken. Kon ik daar nu wat mee? Moet ik er nu echt aan? Ruimtelijk, 3 dimensionaal?

Voor mijn gemoedsrust ben ik eerst nog een grote tekening gaan maken. Zo een waar ik helemaal in op kan gaan en elke lijn en arsering met grote focus lijntje voor lijntje voor lijntje neerzet. Regelmatig afstand neem en kijken….en intussen denken dat ik wel iets met dat ruimtelijk moet van mezelf. Al is het alleen maar om uit mijn comfortzone te komen.

Op mijn werktafel lag een stuk karton wat ik gebruikte als onderlegger. Ook lagen er gescheurde stukken papier en karton die ik nog niet had opgeruimd. Vanuit het niets (!) bedacht ik dat ik die stukken wel kon opplakken op een manier dat het omhoog zou komen op het onderliggende karton. En ja hoor ; het experiment begon. Met behanglijm kon ik een soort relief maken. Het moest natuurlijk drogen en daardoor kon ik ook nog lekker verder met de tekening. Het plakwerk lag beneden voor de verwarming te drogen en elke keer dat ik erlangs liep moest ik toch even kijken hoe het eruit zag. En zo ben ik begonnen met mijn ‘2 1/2 dimensionaal’  werken. Terwijl ik het reliëf ( zo noem ik maar even) zag groeien door er steeds op door te gaan, bedacht ik dat ik er ook best een tekening van kon maken; ik bedoel; tekenen verder op de ondergrond vanuit het reliëf, de schaduwen, vormen en met grafiet, eventueel een beetje kleur. Ik raakte opgewonden van de resultaten en bedacht dat ik steeds iets kon maken en dan vanuit dit werk weer tekenen.

En zo zijn mijn ‘plaktekeningen’ of opgebouwde tekeningen, of 2 ½ dimensionale tekeningen’ ontstaan. En toch allemaal vanuit hetzelfde thema. Het proces is trager vanwege de droogtijd, waardoor ik geduld moet opbrengen. Intussen verzamel ik allerhande papier en kleine gevonden voorwerpen die ik misschien wel kan gebruiken. Mijn atelier groeit langzaam dicht van de kabeltjes, de houtjes, touwtjes, stukjes gekke vormpjes die ik op straat vind. ‘Het lijkt wel een verslaving ‘ zegt mijn buurman die me op de voet volgt…..

Met angst een beven denk ik aan de werkbespreking waar ik al die reliëfs mee moet nemen en de feedbackvraag  dat dit misschien een opstapje is naar echt ruimtelijke sculpturen?