Klein denken of groot(s) doen

Het is mij met de paplepel ingegeven; denk, wil en doe niet groter dan…. (ja dan wat?)
In Rotterdam, waar ik ben opgegroeid, was de volksspreuk; doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Veel van mijn generatie en vooral uit het arbeidersmilieu kennen deze en nog meer van dat soort klein houdende spreuken; 
Als je voor een dubbeltje geboren bent dan word je nooit een kwartje.
En deze dan die ik als kind hoorde:  
Wees niet haantje de voorste! Je hebt het wel hoog in je bol. Kom maar terug als je groot genoeg bent. Die jurk van je nichtje kun je nog best een jaartje aan. Kort haar is veel gemakkelijker.  

Ik herinner mij goed deze zuinigheid en het bescheiden of klein denken in ons gezin. 
Niet alleen in de opvoeding, maar ook gewoon in ons huishouden was het bescheidenheid troef. Mijn vader was stukadoor en kwam regelmatig met materialen zoals verf thuis. Voor niets mogen meenemen. Ik herinner mij de zeegroene muurverf die op die manier op de muren kwam terwijl de vloerbedekking een soort mosgroen was dat vloekte met de muur ( in mijn ogen). Zo ging het met veel zaken in ons gezin.
Voor mensen zoals mijn ouders uit een Rotterdamse wijk was dit een tweede natuur geworden. Zoals mijn moeder die kon toveren met geld. Zo creatief! Zij maakte van elk dubbeltje minstens een gulden. Ze kon (be)sparen als de beste!
Het zat in haar gebakken van jongs af aan. Zo kocht ze heel zelden nieuwe schoenen en liet deze dan een half jaar in de kast staan omdat ze dan nieuw bleven.

Het zat er in en bij mij zit het er nog steeds in zo nu en dan. Nu ik een respectabele leeftijd heb bereikt en al heel lang vertrokken ben uit Rotterdam, zie ik mezelf toch weer in dezelfde voetsporen stappen.

Zoals in de eerste les in Ruimtelijke vormgeving waar we middels opdrachten een sculptuur gingen maken in klei. We haalden een heel brood klei op bij de receptie en gingen aan de slag. We kregen allemaal een zak met een voorwerp erin. Door te voelen i.p.v. te kijken gingen we daar een sculptuur van maken. Ik voelde iets zachts, kleins; een babyschoentje met een geribbelde zool. Ik besloot het iets groter te maken dan ik inschatte dat het was ( yes! ). Ik sneed een kleine plak af van de klei. Dan kon ik er immers nog veel meer mee doen!  Daarna kregen we de opdracht een tafel te maken in klei van minstens 20 cm. Daar ging het al de verkeerde kant op. Mijn tafel werd net 20 cm op lage poten.( weer een kleine schijf van de klei)  De stoel die daarna kwam bleef van dezelfde orde van grootte…. alsof ik niet de keuze had voor groot(s) te kiezen. De zuinigheid over de hoeveelheid te gebruiken klei nam onbewust de overhand.

De drie onderdelen moesten nu verbonden worden door ze aan elkaar te maken. Ik plaatste het zo goed als kon in en op elkaar. Het zakte hier en daar waardoor het nog kleiner leek. Ik keek eens om mij heen en zag dat de anderen veel groter werk hadden gemaakt.
Aan het einde van de les werd elk werkstuk hoog op een kruk gezet om te bespreken. Omdat ik mij steeds ‘ kleiner’ ging voelen, besloot ik er snel vanaf te zijn en bracht mijn werk naar voren. Hup, erop af en de confrontatie aan.
Mijn werkstuk was nog wat verder ingezakt en leek nu nog kleiner zo in de hoogte…. wat moesten ze wel niet van mij denken? 

Ik zat er mee. Dit was toch niet mijn stijl? Ik was in een heel oud patroon gestapt! Mijn kleine vroegere ik had het overgenomen. Maar; Hoe kon ik dat nu beter doen? 

Kon ik mezelf gunnen dit als een kleine oprisping van vroeger te zien?

Een paar dagen erna ging ik naar een  foto expositie van een vriend. Ik had een werk van hem gekocht wat op de expositie hing. Het werk was een iets kleinere afdruk als de andere getoonde werken. Ik had het gereserveerd omdat mijn vriend deze iets te klein vond en ik vond het prachtig!
Toen  ik aankwam trof mij hetzelfde werk maar dan in een (nog) grotere versie. Ik zag het al hangen aan mijn muur waar dit grote beeld zeker nog meer tot zijn recht zou komen dan de kleinere. In navolging van de les ruimtelijk had ik de neiging  de kleinere te kopen, maar mijn huidige ik besloot de grote te kopen! 

Geheel tevreden met dit statement hangt de grote ( grootse) foto bij mij aan de muur en kan ik elke dag kijken en voelen dat ‘klein of groot’ nu een keuze is. 

Bijgevoegde foto:
Amy, foto Hans Dethmers, www.hansdethmers.com