Opnieuw naar de kunstacademie?

Juni 2024

Een beetje sikkeneurig zat ik op de bank thuis. De bewoners uit mijn (senioren)straat werden op hun zorgwenken bediend door af en aan rijdende, fietsende, en lopende witte jasjes en autootjes met zorgopschrift, soms van deur naar deur en soms wel 3 x per dag. Ik voelde mij in een wereld getrokken waar ik nog lang niet aan toe was. Toen kwam dat appje van mijn collega…

Of ik nog interesse had in een atelier in Utrecht. In het groepsatelier waar ik eerder niet mee kon doen was een dag vrij en kon ik huren. Google Maps gaf aan dat het aan de andere kant van Utrecht was, waar ik altijd met de auto naar toe moest en file zou riskeren vanuit Vianen. Nee, dat zou niet gaan werken. Ik zag mezelf in de ochtend al bedenken dat ik naar het atelier moest en……niet zou gaan, want…slecht weer; fileproblemen; ik kan toch ook boven in mijn atelier werken; gesleep met materialen; maar vooral de stap steeds te MOETEN maken om er te komen, anders was het zonde van mijn geld. Waar ik wel behoefte aan had was mensen om me heen met wie ik kan sparren, naar mijn werk kijken, feedback krijgen, uitwisselen, inspiratie opdoen, richting kunnen bepalen, gelijkgestemden, vertelde ik haar.

Ik weet dat mijn collega ook die behoefte heeft, maar zij woont dichtbij het atelier en heeft door de jaren heen zo haar mensen om zich heen verzameld. Zij vertelde mij dat ze meedeed met een NaNau traject waarbij ze een aantal atelierbezoeken zou krijgen en feedback op haar beeldend werk. Speciaal voor afgestudeerden van de academie met als doel meer verdieping en artistieke zelfwerkzaamheid te stimuleren. NaNAU? Ik had er nog nooit van gehoord. Ook niet van de kunstacademie in Utrecht NAU.

Naarstig ging ik op internet opzoek naar de NAU, de Nieuwe Akademie Utrecht.

Mijn energie ging stromen, want ik zag dat ze ook een deeltijdopleiding hadden , 5 jaar op 13 zaterdagen in het jaar. En ze hadden nog een plek! Ik bedacht mij geen moment; met mijn 67 jaar; zou ik misschien opnieuw naar de academie gaan?

Als een gek heb ik een mail geschreven, wie ik was, wat ik had gedaan, wat ik wilde en dat ik heel graag voor die plek in aanmerking wilde komen. Maar het antwoord zou te lang duren dacht ik. Ik heb dus direct daarna gebeld. En kreeg een van de docenten ( Guda Koster) aan de lijn. Ze stond nu op het station, maar reageerde heel enthousiast. Ik zou een mail krijgen van haar zodra ze weer thuis was. Wel zei ze dat ik as. zaterdag voor een beoordelings- motivatiegesprek kon komen en werk moest meenemen. Ik was intussen in een soort kik beland. Mijn hele lijf reageerde; ik werd bijna opgetild; dit was het! Mijn lichaam zei JAAAH. Ik kon niet wachten. Op slag werden de zorgjasjes in de straat ineens kleiner; alsof ze allemaal te heet gewassen waren.

En ja, eind van de middag kwam de mail. De datum voor toelatingsbeoordeling was al geweest maar ik kon die zaterdag komen. Ik moest zoveel mogelijk werk meenemen, en vooral schetsboekjes en origineel werk, niet alleen foto’s.

Jeeeh, wat moest ik meenemen? Zoveel werk had ik gemaakt in de afgelopen 8 jaar!

Wordt vervolgd…….