Ik was vandaag op bezoek bij mijn dierbare vriendin en mijn vroegere leertherapeut systeemtherapie. Ze is 83 jaar en nog altijd zeer actief in binnen en buitenland. Genuanceerd als zij is gaf ze mij de woorden die ze voor haar activiteiten passend acht. Zij noemt het empowerment, de mens uitnodigen zijn eigen kracht te leren kennen en te gebruiken; zijn mogelijkheden en beperkingen te leren kennen en ermee te leren omgaan binnen zijn verantwoordelijkheden, context en community ( ‘maar ja, dat zijn weer veel woorden’ zegt ze er dan zelf weer over). En zo zet ze nog altijd al haar kennis en vaardigheden in. Het zit in haar bloed zegt ze, ze kan het niet anders.
Ze is ook dichteres en heeft al veel bundels op eigen kracht uitgebracht die allemaal gaan over de mens en hun innerlijke drijfveren, de liefde, de warmte, de ontreddering, het geluk, de drijfveren, de moeilijkheden en al wat je maar kunt bedenken over het fenomeen ‘de Mens’.
Ik heb vele van haar bundels van haar gekregen en ze gaf er vaak nog een aantal mee om weg te geven. Misschien heb ik ze wel allemaal? Ik lees er zo nu en dan in of ik zoek een mooi gedicht wat past bij iets wat ik iemand geef of stuur.
Nu kreeg ik van haar een Duitstalige bundel mee. Deze presenteert ze binnenkort in haar moederland Duitsland.
Na dik een uur weer terugrijdend naar huis denk ik aan haar. Ze is muzikaal, speelt viool en is creatief, kunstzinnig, een bedreven zicht op mensen, oog voor de details; ze reflecteert en spaart zichzelf niet in haar gedichten. Ik bewonder haar mentale kracht, haar moed, haar liefdevolheid terwijl ik tegelijkertijd haar kwetsbaarheid voel en zie.
Dan kom ik thuis. Ik haal de bundel uit mijn tas en leg het op tafel. Ik kijk naar de titel:
Mensch auf Entdeckkungsreise
Er ontspringen mij allerlei gedachten bij deze titel. Zijn we niet allemaal op ontdekkingsreis? Ons leven lang? Zoeken naar onszelf, proberen te zien wie we eigenlijk zijn. Wat ons heeft gevormd en hoe we dat gisteren, vandaag en morgen vormgeven? Hoe we in relatie staan tot onszelf , kijkend in spiegels of terloops in winkelruiten? In de portretten en zelfportretten? Mogen we zijn wie we zijn met dat wat ons heeft gemaakt en hoe we daar zelf toe hebben bijgedragen? Is het genoeg? Genoeg voor één leven? Is dat wat ze wil vertellen in deze bundel?
Ik blader even en volg de stippellijn die elke bladzijde verbindt. Het boekje valt open bij een gedicht wat ik van onder af naar boven lijk te lezen. De laatste zinnen komen het eerste bij mij binnen:
Ich kann sein
Auch ohne Spiegel, bin ich, die ich bin
Het raakt me en ik wil dit aan haar laten weten, aan deze wijze, liefdevolle en bijzondere vrouw. Ik kan u haar mooie gedicht niet onthouden:
Erkenntnis
Viele Spiegel kommen mir entgegen,
ergreifen mich zutiefst.
Weinend find ich mich im Garten,
Wo der Reif die Blüten greift
Grün und weiB,
sie strahlen beide.
Welche Weisheit
trifft mein Herz!
Zart umarmt die Liebe
meinen groBen Schmerz:
Ich kann sein.
Auch ohne Spiegel, bin ich, die ich bin.
Uit: Mensch auf Entdekkungsreise
Deutsche Gedichte 2021-2023